Groot nieuws!

Een tijdje geleden is Jeroen benaderd door een medewerker van een grote bank, met de vraag of hij wilde solliciteren. Vandaag is het idee werkelijkheid geworden en heeft Jeroen het contract ondertekend. Dat ons leven er de afgelopen 4 maanden anders uitzag is wel duidelijk. Zijn huidige baas heeft ons erg goed geholpen door ons zonder werkdruk alles op een rijtje te laten zetten.

Vakantie dagen zijn eindig zoals iedereen wel weet  en in de periode na de tweede operatie werd het hem met een grote thuisklus en lieve familie en vrienden mogelijk gemaakt om ons gezin door te laten draaien. De thuisklus is door overleg opgevolgd door ander werk thuis en weer konden we als gezin doordraaien. Tot de avond voor de 1^e operatie was Jeroen vaak weg om produkt-demonstraties in het buitenland te geven en persoonlijk klantencontact te onderhouden. Het koffertje stond vaak zondagavond alweer klaar om na achten meegenomen te worden. Het familieleven draaide door, maar de familie  was erg vaak niet compleet. De baan bleef interessant en uitdagend, iets wat erg belangrijk is voor Jeroen en iets anders was er niet.

Nu alles zo overhoop is gehaald en nog (hoe lang?) niet op oude kracht verder kan draaien is deze wending ons inziens een goede. Geen koffertjes meer, geen overwerk sx92avonds en in het weekend en een nieuwe start bij een groot bedrijf waar ze hem graag willen hebben. Er wordt na ruim 5 jaar een intensief hoofdstuk afgesloten waar we allemaal aan hebben meegewerkt om het mogelijk te maken en Jeroen heeft de stap gezet om op een andere manier verder te gaan. We zijn benieuwd! Jeroen gefeliciteerd en dank je wel.

Hier in huis is alles weer zijn gangetje aan het gaan. De afgelopen week heb ik nog wel

een paar belangrijke e-mailtjes beantwoord, maar web-logjes schrijven is er echt niet van gekomen, ik heb er geloof ik zelfs niet aan gedacht. Dit hemelvaartweekend waren we een paar dagen met in totaal 6 volwassenen en 6 kinderen samen. De ING-marathon in de stad had het bezoek naar hier gelokt. Al in de herfst waren de startnummers besteld.

Een gezellige rommelige boel, waar dankzij het x91vruchtensla – en salade talentx92 van Carla en het kooktalent van Simon en de droge periodes tussen alle regenbuien door alles goed ging. De afwasmachine deed de rest. Ook de jongens lieten zich van hun goede kant zien door af en toe met bordjes heen en weer te lopen. Blijven zitten ben ik niet, maar de  verantwoordelijkheid heb ik ook niet op me genomen. Met wat schipperen tussen de twee draaide ik met een hoger toerental, lag af en toe op de divan en maakte ik bijna dagelijks gewoon mijn gezondheidswandelingen om mijn steentje aan mijn gezondheid bij te dragen  De x91gewonex92 bijwerkingen, zoals droge mond en tong, overgevoelige mondholte en  tandvlees, bittere smaak, kortademigheid, weinig energie bij ondernemingen als boodschappendoen etc.,  die ik ondertussen wel ken, eisten, zoals was voorzien, zijn tol, maar ik vond het meevallen. Ik vond het een paar gezellige dagen.

De marathon-gangers hebben hun 21 kilometer door de stad gerend en zijn daarna met heel veel moeite door Jeroen opgehaald. De politie die de stad had afgezet, wist niet te vertellen hoe je bij de aankomsthal kon komen. Van deur tot deur zijn Jeroen en Carla twee uur bezig geweest om te laat te komen voor het daar binnen rennen van de helden.

De meisjes van 8 en 10 die mee zouden gaan hebben op het laatst besloten dat ze thuis wilden blijven en dat was verreweg de beste beslissing die ze die dag maakten. Aanleiding waren hun natte schoenen. Anderhalf uur na de aankomst belde Jeroen dat ze nog op een bus aan het wachten waren om weer bij de auto te komen. ING het zal vast wel goed voorbereid zijn, maar het transport naar en van de hal was sx92avonds knudde! Volgend jaar beter!

Nog even over het eekhoorntje. Monique heeft net weer gebeld hoe het beestje het maakt. De operatie is achter de rug, bezoek krijgen mag het diertje niet, maar als de tijd rijp is zal het langzamerhand in een grotere volixe8re waar voedsel is wennen aan terugkeer. De winter zal het echter toegang blijven houden tot deze veilige plek. Een hoopvol bericht in een tijd waarin misstanden nog steeds aan de orde van de dag zijn maar daarover misschien een andere keer.

Nu nog een!

Echt veel te schrijven heb ik niet, ik lig nu nog liever op de bank. Gisteren merkte ik dat het je voorbereiden voor de chemo niet went. Het blijft hikken om ernaar toe te rijden. Daaron ben ik blij dat de vooruitzichten gunstig zijn, nog 1 keer over 3 weken. Daarna volgen nog de andere therapieen als bestraling en 5 jaar medicijnen slikken, maar aan alles komt een eind moet ik maar denken.

Mijn boeddhistische weekend was heerlijk. Aan het eind zag ik allemaal lachende gezichten, maar ik voelde de stress van de volgende dag al, ook omdat velen het fijne van het ziekte proces wilde weten. Maar het was een leerzaam weekend met een onderwerp dat me erg aansprak, een beroemde vrouwelijke Boeddha uit de 8e eeuw, die met haar inspanningen en leringen het klooster van deze leraar nu nog motiveert

De tuin ziet er prachtig uit, mooier dan ooit (zeggen we elk jaar). Voor het eerst stralen alle rodondendrons ons bloeiend tegemoet. De lange winter heeft ervoor gezorgd dat ze pas gingen bloeien toen de vorst weg was. De hele tuin jubelt misschien ook wel omdat het af en toe regent. De kinderen kunnen geen tien minuten buiten spelen, of ze rennen alweer naar binnen.

Tot zover

Het ziet er allemaal anders uit

Vandaag is mijn web-log verhuisd naar een nieuwe omgeving, samen met meer dan 250.000 andere web-logs als ik het goed begrepen heb.Nu moet ik langzamerhand gaan ontdekken hoe ik ermee om moet gaan. Dit weekend ben ik zowaar de hele tijd weg, dus dat duurt nog even.Er komt een voor mij zeer bekende Boeddhistische leraar naar Luxemburg. Ik heb vele jaren deel uitgemaakt van deze ‘club’ als 1 van de 3 bestuursleden. Dit is de eerste keer dat ik zonder werk vooraf er bij kan zijn. Eerst was ik de secretaris later werd ik penningmeester (jarenlang), nu ben ik lekker vrijblijvend toehoorder. Dat voelt vreemd maar ook heerlijk. Het is nu veel meer een verrassing wat er gaat gebeuren, wie er gaat komen etc.Straks word ik opgehaald door een vrouw die hier in de buurt woont. Zorgen over oplettendheid in het verkeer hoef ik me dus niet te maken. Na het weekend krijg ik gelijk s’ochtends het vijfde chemo infuus. Wie weet ben ik even uit de lucht, maar dat is al eerder gebeurd. Prettig weekend allemaal.

Eekhoorntjes in gevaar!

Vorige zomer zag ik tot mijn grote verbazing een eekhoorntje door de tuin rennen. Het lukte me pas weken later het beestje te fotograferen. Tot die tijd geloofde Jeroen me niet echt, of hij speelde dat hij me niet geloofde. Sindsdien volg ik het beestje en na een tijdje zelfs twee beestjes met veel interesse. Ik weet dat het er minstens twee zijn, omdat ik ze een keer samen zag, maar ook omdat hun staartkleur echt anders is. De ene heeft een goudbruine en de andere een donkerbruine staart. Op internet las ik dat ze geen winterslaap doen en dat ze in de winter dagelijks op voedsel-tocht gaan. Ongeveer tachtig procent van hen overleeft de winter. Deze winter had ik altijd wel noten liggen om snel buiten te kunnen leggen als ik er weer eens een zag. Altijd een voorraadje buiten hebben heeft voor hen geen zin omdat de eksters van die veelvraten zijn. Dit jaar weet ik niet zeker of ik ze allebei gezien heb, maar ik heb er in ieder geval gezien. Een paar weken geleden zag de poes ze ook, zoals op de foto te zien is. Weer maakte ik me zorgen. Maar ze sjeezen nog lekker verder. Ik vroeg me al af of het een paartje zou zijn maar veel verder dan die vraag kwam ik niet.
Gisteren ontdekte Monique, die vlak achter me woont en dus haar huis in het leefgebied van de eekhoorntjes heeft tot haar grote bezorgdheid een jonkie langs het pad. Het enige wat ik wist te verzinnen was het tussen de struikjes te leggen, zodat de kinderen het niet in een schoendoos zouden stoppen. Zo kan je nog hopen dat het zijn moeder terug vindt. Weer van internet weet ik dat er in Nederland een ‘Stichting Eekhoorn’ is voor dit soort gevallen, maar mijn vooroordeel over Luxemburg was dat het hier vast niet zou kunnen. Er is wel een natuur/ vogel bescherm organisatie maar ik dacht dat die vooral voor de vogels bedoeld was. Monique die echt niet tegen dierenleed kan, is toch terug gegaan en heeft met moeite het eekhoorntje weer terug gevonden. Van haar dierenarts wist ze ondertussen dat je ze wel degelijk ergens kan brengen. Daar aangekomen bleek dat ook echt een goede plek te zijn, waar ze de gevonden beestjes oplappen, zonodig opereren en later als ze er aan toe zijn weer uitzetten in de natuur. Er was daar bijvoorbeeld ook een vos.
Dit eekhoorntje zou zo’n 4 weken oud zijn en had een pootje gebroken. Volgens de mensen daar zou dat allemaal weer goed komen.
Voor de hier wonende lezers willen we als reclame het adres even noemen, zodat jullie in een dergelijk geval ook een gevonden beest kunnen helpen.
Toen ik s’avonds mijn bezoek uitgezwaaid had, begon ik me ook bezorgd te voelen over het beestje en wilde ik gaan kijken of het er nog was, maar Jeroen wist al dat Monique het weggebracht had.
Een dikke pluim Monique!

Het is dezelfde stichting als waaraan ik dacht. Alleen doen ze meer dan alleen vogels.
Lxeatzebuerger Natur- a Vulleschutzliga (LNVL)
Haus vun der Natur
Route de Luxembourg
L-1899 Kockelscheuer
Tel. 29 04 04-1
Fax: 29 05 04
http://www.lnvl.lu
secretary@luxnatur.lu

Het “Centre de Soins” waar Monique is geweest was in Dudelange:
Tel. 26 51 39 90
Fax: 26 51 39 95
centerdesoins_lnvl@internet.lu

Hoort zeg het voort.

De boer, hij ploegde voort

Even rechtzetten, dat Jeroen de hele tijd op ons zonnige terras zou zitten. Hij heeft zo’n discipline, dat hij tegenwoordig met de kinderen opstaat, met Veerle en Wiebe naar school loopt en als ik dan ook eens beneden kom rond 8 uur, al aan het werk is, alleen onderbroken door de warme lunch en af en toe een gangetje naar het koffiezet-apparaat.
We hebben 3 jaar lang naar een huis gezocht met genoeg kamers voor ons gezin, dat de computer kamer ofwel het bureau zo goed van pas zou komen, hebben we natuurlijk niet kunnen vermoeden. Toendertijd was het idee dat Jeroen ook wel een thuis zou kunnen werken eerst met de ISDN- en later met de ADSL-aansluiting die de baas betaalt. Deze baas, die pas een jaar na de verhuizing Jeroen zijn baas werd, blijkt ook nog eens toe te stemmen dat Jeroen thuis aangepast werk doet. Normaal is Jeroen de hele tijd op pad voor (potentixeble) klanten in binnen- en buitenland.

Ik ben weer even in een ‘beter’ energie patroon beland. De natuur, het buiten zitten en in de tuin wroeten blijkt helend te werken. Dat ik chemotherapie krijg blijft jammer genoeg erg duidelijk merkbaar. Na mijn overzichtelijke inspanningen voor het kruidentuintje plofte ik vrijdagmiddag en
-avond even flink in. Dagelijks blijk ik s’ochtends nog wel in beperkte mate tot van alles in staat. s’Middags daarentegen moet ik me aanpassen aan de eindigheid van mijn dagelijkse portie energie en accepteren dat er niet zoveel meer over is. Over s’avonds maar niet te spreken.
Autorijden doe ik nog steeds zo weinig mogelijk. Ik vertrouw het gewoon niet zo goed. Op en neer naar Larochette voor brood, muziek van Marijn of sport gaat gelukkig zonder problemen. Veel verder ben ik nog niet geweest. Vermoeidheid en een traag reactie vermogen (als ik ineens moe ben) weerhouden me daarvan. Ik kan nog geen paar uur vooruit kijken, hoe ik me straks voel.

Nog twee chemo-aanvallen op 22 mei en 12 juni en dan een korte bijkom pauze staan nu op het programma. In de eerste of tweede week van juli begint de tweede fase, 5 weken lang dagelijks bestralen, hier 3 kwartier vandaan, met de weekenden vrij. Dat het daarna alweer half augustus is, met een onbekend restje energie en weerstand over, bedrukt me nu al. Ik ben in tijd gezien nu pas op de helft van de behandelingen en aan het begin van de periode dat ik moet schipperen met de energie die ik heb. Ik blijf goede moed houden en probeer ruimte te vinden om straks ook helemaal te gaan voor de bestralingen, maar ik kan goed merken dat ik nu nog niet zover ben. Eerst maar eens de laatste twee chemo’s overleven en dan zie ik wel weer. Die tweede fase is nu nog zo onbekend voor mij, dat ik ook niet weet wat ik voor de kinderen en het huishouden moet proberen te organiseren. Ik hoop gauw eens contact te hebben met iemand die zelf goede ervaringen heeft gehad met die tweede fase. Atie, Marijke, Elena, ik weet niet of jullie goede ervaringen hadden, in ieder geval hebben jullie meer ervaring dan ik met de bestralingen. Ik meld me misschien wel gauw.

kruidentuin

IJsheiligen

Gisteren ben ik met Marja naar de ‘jaarlijkse’ bloemenmarkt in Echternach geweest. Wat een genot is dat! Ik voel me ondertussen al weer redelijk krachtig en ‘gezond’. We moesten wel eerst naar het laboratorium voor de 8e dag bloedtest, maar dat kon de pret niet drukken. Ik had het zelf voor elkaar gekregen, dat ik niet helemaal naar het ziekenhuis in de stad hoefde, maar naar het plaatselijke laboratorium in Junglinster. Jammer dat ik dat niet eerder bedacht heb, maar de komende keren weet ik de weg te vinden. Jammer ook dat ze me bij de chemo-afdeling niet eerder op het idee hebben gebracht. Maar ik had al eerder uitgevonden dat je assertief moet zijn in dit ziekteproces en beter alles goed in de gaten kunt houden.

Jeroen was de dag ervoor al, voor de eerste keer sinds de eerste operatie op 16 februari, naar Brussel gereden voor twee dagen werk buiten de deur.
Mijn ouders hebben me uitgezwaaid toen we naar de markt gingen, om daarna zelf ook weer naar huis te gaan.
Het zou een drukke dag worden. Maar dat drong later pas tot me door. De regie zou de rest van de dag ook in mijn handen zijn.
Ik had de wekker s’ochtends gezet om Veerle en Wiebe s’ochtends naar school te kunnen brengen. Iets, dat al een ‘eeuwigheid’ geleden voor de laatste keer gebeurd is. Eten maken, Veerle s’middags weer naar school brengen en steeds ook ophalen, Veerle s’avonds naar bed brengen enz. volgden later, dingen die ik de laatste tijd alleen deed als ik toevallig energie had, maar zeker niet allen tegelijk.

De markt dus. Dit is een maandelijks terugkomend fenomeen, maar de markt op tweede woensdag van mei is toch wel de drukst bezochte, omdat dat voor veel mensen het moment is, dat ze hun bloembakken weer vullen. IJsheiligen is namelijk van 11 tot 14 mei.
Het is hier in Luxemburg zeker raadzaam geduld te hebben met het planten van een jarigen, omdat het nog lang s’nachts kan vriezen. Vorig jaar ben ik er ook ingetrapt. Ik heb toen gelijk na de 2e woensdag in mei markt, die vroeg viel, mijn nieuwe plantjes in de grond gezet en werd de volgende ochtend geconfronteerd met vele bevroren bloemknopjes. Ijsheiligen is niet voor niets een begrip.

Deze keer is het zo zomers dat ik er niet bang voor ben.
Vandaag ben ik met de aanleg van een nieuwe kruidentuin begonnen, mijn eerste project in maanden. Op de markt rondlopen en rondkijken en plantjes kopen voor dit project voelde als een groot voorrecht.
Het graaf werk om het stukje grond vrij te krijgen van vorige jaar gezaaide planten is duidelijk te veel van het goede, maar de ijverige Judith, die gisteren s’middags ook aankwam hielpen me, als ik even van heftige vermoeidheid moest gaan zitten.

Klaar is er nog niets maar een dag is ook zo om als je je ineens weer met de gewone dingen des levens bezig gaat houden.

Wat een mooi weer!

Ziek zijn en ziek zijn, zijn toch twee heel verschillende dingen. De afgelopen dagen is het stralend weer. De bloesems en bloemen jubelen me buiten tegemoet. Ergens heen rijden, ons dagelijkse wandelingetje, vanuit mijn divan of vanaf de keukenstoel naar buiten kijken is zo’n genot, na al die natte en koude dagen. Ik herinner me nog goed hoe we een paar chemo’s geleden door de sneeuw aan het sjokken waren. Gisteren sjokte ik weer tijdens ons dagelijkse wandelingetje , omdat die hele gif-boel nou niet bepaald energie opwekkend is. Maar al die pracht buiten maakt het toch lichter te verdragen. Ik heb nu iets wat op griep lijkt inclusief koorts en een griep hoofd, maar het zal wel de strijd van mijn lichaam tegen alle nieuw binnengekomen ellende zijn. Zaterdag voelde ik me nog redelijk fit en ben ik zelfs mee naar een winkelcentrum gereden omdat Wiebe sandalen nodig had. Het handige ervan was dat ook Jeroen met schoenen en ik met sandalen terug kwam. Zo vaak zijn we niet op pad. Het spullen kopen voor de kinderen gaat deze maanden bij vlagen, afhankelijk van lief bezoek dat wil helpen. Deze keer was het zo nodig dat ik zelf zo’n ritje op touw heb gezet.
Jochem hoopte ook nog kleren te vinden, maar dat is helaas niet gelukt.
Zondag sloeg de griep echter toe en nu nog lig ik het liefst in bed, met mijn hoofd een stuk onder de dekens, wetende dat er weer betere tijden zullen komen.

En dat was vier

3 mei 2006
Net weer een chemokuur dag achter de rug. s’Ochtends was ik al mijn klaar staande tas aan het vullen met batterijen, muziek, leesvoer e.d. en het schriftje waarin ik voor de oncologe een aantal vragen opgeschreven, omdat duidelijkheid bij mij vaak meer rust in mijn hoofd betekent.
Nu speelt dat even niet meer. Ik voel me weer zwaar en hoop dat ik in ieder geval redelijk goed kan slapen. Ook al is er bij de zakjes infuus o.a. ook rekening gehouden met een zakje tegen mogelijke misselijkheid, toch heb ik uit voorzorg alweer anti-misselijkheids pilletjes ingenomen en een emmertje in de buurt laten zetten. De laatste twee keren begon dat gelukkig pas de volgende ochtend op te spelen, maar je weet maar nooit.
De oncologe zei dat de 4e of 5e keer meestal de zwaarste is, omdat dan tot je doordringt dat het allemaal zo lang gaat duren, maar volgens mij heb ik daar juist de afgelopen weken al last van gehad. Of ze ook bedoelde dat het lichamelijk zwaarder zou zijn begreep ik niet duidelijk, maar ook daar had ik de afgelopen weken duidelijk last van met koorts, zwaar voelen en haast alle weken hoofdpijn en erg veel last van pijn in mijn ogen.
Het in de stoel zitten met het infuus, duurde voor mijn gevoel lang, maar de medewerkster zei ook dat de ader niet meer zo goed was. Doe dan gelijk een andere zou je denken, maar nee, zij zei dat ze de volgende keer een andere ader of andere plek zou nemen. De volgende keer hebben we nu vastgezet op 22 mei. Zover mogelijk aan het begin van de week omdat er later in de week allemaal moedige mannen en 1 vrouw de ING halve marathon komen lopen en gezellig bij ons komen logeren.